"Biraz kendine bakmanın zamanı gelmedi mi?" diye düşündü James. Odada kimse yoktu, kendisi dışında... Kravatını sağ eliyle çekerken, diğer elindeki asası ile de masasındaki kahveyi aynanın karşısından karıştırıyordu. Beyaz ve mavinin çeşitli tonlarıyla süslenmiş, iyi bir mimari zevk ile döşenmiş odanın iki tarafında tablolar vardı. Bu, odayı daha büyük gösteriyordu, daha çok bir toplantı salonu gibi... Kravatını düzeltmiş ve saçlarını -şekil almamakta hayli inatçılar- toparlamaya çalışmış halde masasına ilerledi. Deri, soğuk sandalyesini çekip otururken gözlerini devirdi ve elini uzattı. Kupa eline yerleştiğinde kahvesinden bir yudum aldı ve elindeki kupayı sağ tarafına bıraktı. Havada bariz bir rutubet vardı. Belki de en üst kata aldırmaması gerekiyordu ofisini. Gözlerini çevredeki tablolarda gezdirdi. El sallayan küçük bir çocuk. Kırlarda koşturan bir genç, penceresinde gülümseyen bir aile olan güzel, büyük bir ev... James gözlerini tekrar masasına çevirdi. Sayfaları asası ile savururken bir yandan sayfaların üzerinde not işaretleri beliriyordu. Kimse İfrit almamıştı bu sınavdan. Gayet güzeldi. Uygulama sınav yerine yazılı sınav yapmak, öğrencilerinin kendini nasıl ifade ettiğini görmesini sağlıyordu. Öğrencilerini yetiştirmenin pek çok iyi yolu vardı, ve bu o yollardan biriydi. Hogwarts'ta yaşadığı hayat belki fazla süslü olmayabilirdi, fakat en azından Muggle'ların arasında olduğu gibi burada çaresiz hissetmiyordu kendini. Sırtını dayayacak bir yerinin olması, tandığı ve güvendiği insanlar ile aynı havayı soluması bile buraya sıkı sıkı tutunmasının nedenlerinden biriydi. Kupayı kulpundan tuttu ve beraberinde altındaki ufak tabağı da alıp ayağa kalktı. Sandalyesini bacağı ile geriye ittikten sonra odanın içinde yürümeye başladı. Kitaplarına göz gezdiriyordu, belki de sadece böyle görünmeye çalışıyordu. Kafasında bugün bir kararsızlık, fakat aşinalığını koruyan bir karamsarlık vardı. Kapı hızla açılırken James kahveyi, birden yanına koşarak gelen sehpanın üzerine bıraktı. Kollarını kavuşturdu ve kaşlarını kaldırdı. İki küçük Gryffindor öğrencisi olağandışı bir heyecanla içeri girmişlerdi. İkisi de pek küçüktü, birinci sınıflardı... Ağır ağır eğildi ve ellerini çocukların omuzlarına koydu. "Bir sorun mu var çocuklar?" dedi babacan bir ses tonuyla. Duyduğu şeyler esnasında kahvesi elinde olsaydı, onu düşürüp kırmıştı bile. James, titrek bir sesle, "Ortak salona dönün. Bunu ben hallederim. Gidin!" dedi ve çocukları hızla odadan çıkarttı. Soğumaya yüz tutmuş kahvesini bir dikişte içti ve askılığa yöneldi. Kışlık cüpeesini alıp sırtına attı. Yasak Orman'a giden bir çocuk. Üstelik birinci sınıf. Bu çok fazlaydı. Asasını ileriye itti ve kapı savrularak açıldı. Geriye bir kez daha bakan James, kapıyı arkasından kapattı. Sola döndü ve hızlı adımlar ile bir araya girdi. Karşısındaki tabloya, "Gitmem gerek, bahçeye." diye mırıldandı katı bir ses tonu ile. Merdivenlerden inerken, ucundan ışık saçılan asasını çevreye savurarak meşaleleri yaktı... Olağandışı bir soğuk vardı. James irkildi. Azkaban'dan kaçan bir mahkumun peşinden gönderildiğinde, bir Ruh Emici ile karşılaşmak zorunda kalmıştı. Onu uzaklaştırmıştı fakat bu yapış yapış, iğrenç soğuk, bir kez daha garip bir şekilde benliğini sarıyordu...
Merdivenleri indiğinde, garip soğuk dışarıyı da esir almıştı. Asasını çekti ve Orman'a ilerlemeye başladı. Fakat birden geriye döndü. Baykuşhane'nin arkasından fırlayan siyah bir figür, gecenin karanlığında Orman'ın üzerinde kayboldu. James küfretti ve Orman'a koşmaya başladı...
Fazla karanlıktı, olması gerekenden fazla. Dalların örttüğü gökyüzü, ışığını yansıtamıyordu Orman'a. Orman ise acı çekiyor gibiydi. Dallar, ağaçlar, rastladığı bir kaç at-adam, kendisine yol göstermişti. Buraya kadar gelmişti. Bir kaç unicorn ise, boynuzları ile bir çocuğu gördüklerini işaret etmişti. Bu doğru olabilirdi. James, insanlardan daha güvenilir bir çok canlı olduğunu biliyordu zaten. Başını sağa çevirdiğinde, ağacın altında yatan küçük bedeni gördü. Ölünün sahip olabileceği beyazlıkta göz bebekleri ve solgun bir ten. Elindeki asa, açılan parmakları arasında kayıp gitmiş, ıslak toprağın üstüne düşmüştü. Çocuğun burnundan hala kan damlıyordu. James asasını öne uzattı ve, "Expecto Patronum!" diye haykırdı. Üç ruh emici, asanın ucundan fırlayan kar kaplanının pençesi ile geriye süzülmeye başlamıştı. Asasını bir kez daha kaldırırken gözleri karardı birden. Omzunda hissettiği iki el, hayatında yaşadığı en büyük acıları o yapış yapış, insanın kendisini hasta hissetmesine neden olan soğuk ile beraber tüm benliğini ele geçiriyordu. Babasının işkence görerek öldürülmesi, kız kardeşinin kayboluşu, Jeffrey'in cansız bedeninin üzerinde süzülen Ruh Emiciler... Gözlerini aralarken titredi. Sanki bir daha mutlu olamayacağı hissi artık beynine hükmetmişti. Öksürürken ve artık nefes alamıyorken, önünde parlayan son ışık demetine gözlerini dikti korkusuzca. Fakat bundan sonra hissettiğ tek sıcaklık, burnundan indiğini hissettiği sıcak kanın varlığıydı.
Yazdığım bir kurgunun bitiş bölümünün, değiştirilerek yazılmış halidir...
Konu: James Raymond Vaughn 
Salı Ara. 14, 2010 3:35 am
