Profesör Alımları

Aşağıdan sesler gelmiyordu.Sadece bir kurtun uluduğunu duyabiliyordum.
Koşarak terasa çıkan salona geldim...
Tıpkı rüyamdaki gibiydi,karanlık.Sadece ay ışığıyla önümü görebiliyordum.
Keskin bir 'din-don'sesi yerimde sıçramama neden oldu!Büyük salondaki saatin sesiydi bu.Saat tam on iki olmuştu!
Artık onları duyabiliyordum...Benim için geldiklerini biliyordum.
"Seni seviyorum,baba!"diyerek terasa çıkan açık kapıya doğru koşmaya başladım.
Tam kapıdan geçicekken bir güç kalkanına çarptım ve ona çarpmamla geri sıçramam bir oldu.
Sanki biri beni duvara doğru fırlatmıştı!
Bu kalkanda neyin nesiydi!?
Hemen kalkana doğru yürüdüm ve elimi kalkana doğru uzattım.Çok güçlüydü!Benim kalkanımdan bile daha güçlüydü!Sanki saydam sert bir baloncuk gibiydi!Ne birini içeri alıyor ne de dışarı çıkmama izin veriyordu!
Kimdi bu kalkanı yaratan!?
Bizimkilerden biri olamazdı!Çünkü kalkan yeteneği olan yoktu ve de Aequitas yeteneklerini engelliyordu!!
Önümden bir karaltı geçince ürpererek geri çekildim.Gözlerim heyecanla açık teras kapısını tararken,karaltının sahibini gördüm.
İşte oradaydı!Önümdeydi...
Bembeyaz teni ve harika hatlarıyla!Pelerini gözlerini kapatıyordu.Siyahımsı saçları pelerinin yanlarından çıkıyordu.
Ona doğru uzandım ama kalkana değdiğimde elimi elektrik çarpmış gibi oldu!Refleks olarak hemen geriledim.O hala orada duruyordu.Elini kalkana doğru uzattı.O kadar sessizdi ki.Sanki nefes almıyordu.
Kalkana bir adım daha yaklaştım,bir adım daha...bir adım daha...
İşte onun önünde duruyordum,rüyamda olduğu gibi...Elimi kalkana dayanmış elinin önüne koydum!
Ama hemen elini çekti.
Gözümden aşağı usulca bir göz yaşının indiği o zaman fark ettim.
Sanki ona dokunmaya ihtiyacım var gibiydi.
Başımı öne eğdim ve gözümde tuttuğum göz yaşlarımın sicim sicim yanağımdan akmasına izin verdim.Bu halime karşılık olarak bana dokunmak ve gözlerimdeki yaşları silmek için bir hamle yaptı ama sonra birşeyi kontrol edicekmiş gibi durdu.Elime doğru uzandı ve eli elime değdi!
İşte buydu!Rüyamdakinden zilyon kat daha güzeldi!
Sanki artık beni yere bağlayan tek şey oydu!Yer çekimi değildi "o"ydu!
Hiç birşey yoktu sadece o vardı!Sanki o bendi!Beni görüyor,içimi biliyor gibiydi!
Tıpkı...Tıpkı güneş gibiydi ama yakmıyordu!Aksine içimi okşuyordu soğuk elleriyle!
Sonra birden herşey değişti!Bir anda kendimi öylece duruyor buldum!
Ağlıyordum!Hemde hiç ağlamadığım kadar çok ağlıyordum.Göz yaşlarım sel gibi akıyordu yanaklarımdan.Dur diyemiyordum hiç birşeye!
Gitmişti...Bir anda gidivermişti.
Sanki ruhumuda yanında götürmüştü!
Bağırmak istiyordum ama sesim çıkmıyordu!
Sanki biri boğazıma bir yumru dayamıştı!Bağıramıyordum,onu tekrar buraya çağıramıyordum.
Gözlerimi hiddetle sildim ve geriledim.Beni bırakamazdı!O beni bulmuşken onun böylece gitmesine izin veremezdim!
Dirseklerimle kalkana darbeler indirmeye başladım ama çabalarım yersizdi.Canım yanmasından başka bir işe yaramıyordu bu.Kendimi yalnız ve daha da çaresiz hissettiriyordu.
Babamın sözleri kulaklarımda çınladı;"Bu kadar çabuk mu pes ediyorsun,Maia?
Duygu yüklü göz yaşlarımın arasında kalakalmış halimle içimden'Hayır,pes etmeyeceğim baba!'diye geçirdim.Hızla yerimde doğrularak kalkan yüzünden aşınmış kollarımı bir an olsun yoksaydım ve duvara kadar geri çekildim.Hızla kalkana doğru koşmaya başladığımda yaptığım şeyden en ufak bir fikrim dahi olmadığını farkettim.
Kalkana çarptığımda ancak bunu anlayabiliyordum...Gözle görülür şekilde,muhteşem bir güç akımı ortaya çıkarken kalkanın beni duvara doğru geri fırlatışını izledim.Sadece iki saniye...
ve yerde öylece duruyordum.Elimi bile kaldıramıyordum ki sanırım kolumu kırmıştım.Ayağa kalkmak için debelenirken herşeyin yersiz olduğunu anladım.Onun ismini bile bilmiyordum.Onu zilyon kez rüyamda görmüş olabilirdim.Ve onun eline değdiğim de bütün bu yersiz duyguları hissetmiş olabilirdim.Ama onu tanımıyordum...
Gözlerimin 'Kapanmak istiyorum' çağrısını son kez ısrarla reddederken yüzümü zorla aya çevirdim!
Döndüğümde gördüğüm şey bilincimi kaybetmiş olsam da beni mutlu etmeye yetmişti.Işıl ışıl parlayan mükemmel ayın büyüsüne kapılmamak elde değildi.'Bana bak,ben parlıyorum.'diyordu sanki...Aydan güç alarak kırık olduğunu düşündüğüm kolumu kendime doğru çektim.Gözlerimle kolumdan sızan sıvının miktarını tartarken ayın aydınlattığı yere bir gölgenin düştüğünü gördüm.Başımı kaldırabildiğim de tekrar herşey önemsizleşti ve sadece 'o' önem kazandı...
Kalkanı hiç zorlanmadan eliyle iterek benim bile göremeyeceğim bir hızla önümde eğildi...Herşeyi bulanık bir camın arkasından izlerken güçlü kollarının beni kucakladığını hissettim.Onun için paha biçilmez bir şey mişim ya da kusursuz bir şey mişim gibi beni nazikçe kucaklamıştı.O kadar rahattım ki sanki kucağı benim için yaratılmıştı!
Beni hiç sarsmadan terasa çıkardığını gördüm.Sonrasını bilmiyorum.Sadece odama geldiğimizi ve 'o'nun beni yatağıma yatırdığını hatırlıyorum.Gerisi bulanık ve karanlıktı.
Ölüm ve hayat çizgisi üstünde yürüyen bir şaklaban gibi bir o yana bir bu yana giderken tek hissettiğim,ölüm gibi soğuk elleri ve hayat gibi sıcacık yüreği oldu...

Elizabeth Wanner yarım saattir 5 dakika aralıkla çalan çalar saatinin sesine rağmen hâlâ uyuyordu. Çabuk uyanabilmek
için özellikle yüksek sesli ve hareketli bir parça seçmişti ama nafileydi.

En sonunda uykusu ayar gibi olmuş ve gözlerini güç bela aralamıştı.Sue'nin 1 saat önce açtığı perdelerinden gelen göz alıcı güneş ışığı gözlerini acıttığından başını yastığının altına geri soktu.

Telefonu bu kez gelen arama bildirimi ile çalıyordu ve el yordamı ile telefonunu bulup,açtı.

''Hıı?'' dedi uykulu uykulu.

''Lanet olsun,hâlâ o koca k*ç*n yatakta değil mi?'' arayan Anastasia'ydı.Kendisi Elizabeth'in asistanıydı ve böyle bir durumda şuan yaptığı gibi ona bağırma hakkı vardı.

''Saat kaç?'' dedi Elizabeth.

'' 8.10 desem!'' dedi kız aynı sert tonla.

''Ah,lanet olsun!''diyerek telefonu kapayan Elizabeth,hızla yataktan kalkıp,kendini duşa attı. 9'da çok önemli bir toplantısı vardı.O bir düğün organizatörüydü.Ve bugün ünlü bir holding patronu ile aristokrat bir ailenin evlenme kararı
alan çocuklarıyla buluşacaktı.Bu düğün kariyeri için çok önemliydi.Plaza'da yapılacaktı.Tamam! Daha önce de Plaza'da düzenlediği 2-3 düğün olmuştu.Ama bu başkaydı.İki dev ailenin çocukları evlenecek ve aylarca gazete ve dergilerden inme-
yen bir haber yaratacaklardı.O zaman kendi adı da geçecek ve ünlü olacaktı.

Duştan çıktığında telefonunun çaldığını duydu.Annesinin aradığını gördüğünde ise çoğu zaman yaptığı gibi açmayıp,kremlenmek üzere aynasının önüne gitti.İşlerini bitirdiğinde kocaman dolabını açtı ve ne giyeceğini düşünmeye başladı.Güzel ve şık olmalıydı.Çünkü buluşacağı kişiler seçkin insanlardı.

Kısa,bol beyaz etek alıp,üzerine de toz mavisi bir gömlek geçirdi.Altına bulduğu beyaz babetleri giyip,beyaz bir küçük çanta aldı.Makyaj yapmayı sevmeyen bir kişiydi. Şeffaf bir rimel ve toz pembe bir parlatıcı sürüp,çıktı.Merdivenlerden
2'şer 2'şer inip,kafeye girdi.Oturduğu ahşap bina ona ölen dedesinden mirastı.Ve Elizabeth üniversiteye gideceği zaman
tüm ailesini karşısına alıp,şehre taşındı ve okudu.Durumu düzeldiğinde evinin altına şirin bir kafe açtı.Şimdi o kafenin patronuydu ve düğün organizatörlüğü yapıyordu.Yanında çalışan 3 arkadaşı kafeyle zaten meşgul oluyorlardı.Hatta sadece
kafe değil,hayatını bile düzene sokuyorlardı.Ne yazık ki kendisi bu konuda pek yeterli değildi!

''Günaydın millet.'' deyip,Kate'in onun için hazırladığı kahvesini alıp,tam çıkacaktı ki,Kate'in sesiyle durmak zorun-
da kaldı.Kate,elindeki telefonun ses giden kısmını kapamış,Elizabeth'e,

''Annen arıyor.'' dedi.Elizabeth gözlerini devirdi.Şuan onunla konuşacak zamanı yoktu.

''Ona çıktığımı söyle.'' dedi ve kendini kırmızı Porsche'sine attı.Acelesi vardı fakat trafik çok sıkışıktı.Tüm aksilikler neden hep zor zamanlarında çıkardı ki?

Trafiğin yoğunluğundan yararlanıp,kahvesini hızla içti.Ağır ağır ilerlerken el vermeyen vicdanına yenilip,
annesinin numarasını tuşladı.

''Alo?''

''Selam anne.''

''Elizabeth! Şükürler olsun sesini duyabildim. Arada sırada aileni boşladığını düşünüp,araman ne hoş!'' Her zamanki
gibi laf sokmalara başlamıştı.

''Ben ailemi boşlamıyorum anne.Sadece ailem bana ve benim kararlarıma pek(!) anlayış göstermediği için mümkün oldu-
ğunca az görüşüyorum.Maksat ortalık gerilmesin.Sonra mazallah kocan gene kızar sana benim yüzümden.'' Bende iğnemi
sokmuştum ve rahatlamıştım.

'' 'koca' hiç hoş bir laf değil.Genç bir kıza hiç yakışmıyor.Üstelik benim EŞİM,senin BABAN oluyor küçük hanım.O
yüzden laflarına dikkat etsen iyi olur.'' Artık burnuma kadar gelmişti ama.

''Bak anne,ben o lanet kasabada değilim.O lanet çiftlikte hiç değilim.O yüzden bari burada bana karışma tamam mı?''
Sesim istemdışı olarak yükselmişti.Annem derin bir nefes verdi.Sinirlenip,kendiğini tuttuğu belliydi.

''Seninle konuşabileceğimizi düşünmek aptalcaydı.Hoşçakal kızım.'' dedi ve telefonu yüzüme kapadı.Çoğu zaman olduğu
gibi...

Aman ne hoş! 20 dakika sonra önemli bir toplantıya girecektim ve annem tüm moralimi bozmuş,enerjimi tüketmişti.2 kız-
kardeş ve 1 erkek kardeşimi zaten kendi yanına almış ve lanet olası çiftlikte,o küçücük kasabada onların gencecik hayatlarını söndürmüştü.Tek umudum 12 yaşındaki 3.kızkardeşimdi. Babamın otoritesi tüm çiftliği adeta titretirdi.
Annemin sertliği ise ortalığı yakmaya değerdi.Bir büyük annem yumuşak kalpliydi.O da olmasa arada gittiğim baba
evi bana cehennem olurdu.Doğrusu gene oluyordu ya neyse...

Yakındaki bir benzin istasyonuna girdim.Arabama yakıt dolarken bende, akşamdan kaldığım nefesimden belli olmasın
diye bir tatlandırıcı aldım.Paketi açıp,çilekli tatlandırıcıyı ağzıma atıp,önüme baktığımda adam arabasını itmekten
yorulmuş bir vaziyette arabamın önüne koydu.Derin bir nefes alıp,yorgunluktan belini tuttu.

'' Bayım,arabanızı arabamın dibine sokmak zorunda mıydınız? Üstelik arızalıyken? ''Diyerek anneme olan sinirimi,
toplantıya olan heyecanımı bi nevi bu adamdan çıkarmaya çalışmıştım.Adam arabama şöyle bir bakıp (ki onun arabası benimkine 10 hatta 100 basardı),

'' Kusura bakmayın bayan,ama kendimi buraya nasıl attığımı bilemedim.Arabanızın nerede olup,olmadığı hiç ilgimi çekmedi.''

'' O hâlde artık çeksin ve hazır itmeye alışmışken biraz daha itip,benimkinden uzaklaştırın.'' Diyerek ağzının payını verdim.

'' Hanımefendi,araba yolun ortasında kaldı.Aksilik bu ya şoförümü de yanıma almadım.Üstelik bir aksiliğe daha bakın ki araba trafiğin ortasında kaldı.Arayıp,arabayı çekmesi için bekleyeceğim zamanım yok.Ve bir aksilik daha önemli bir toplantıya yetişmem lazım.''

'' Bir moron gibi olanaklarınızla hava yapmak yerine gözünüzü dört açıp,çevrenizde araba olup olmadığına bakmak ve ne kadar var bilmem ama(!) beyninizi kullanıp,lanet olasıca arabanızı uygun bir yere koyabilirdiniz.'' sesim birden yükselivermişti.

''Sizi polise şikayet edebilirim.Hakaretten ceza yersiniz.'' Adamın da sesi yükselmişti.Ama aynı zamanda eğlenir gibiydi.

'' Elinden geleni ardına koyma!'' diyerek bağırdım ve arabama atladığım gibi geri geri gidip,benzin istasyonundan çıktım.Bu sabah neden herşey benim üzerime geliyordu ki.Saate baktığımda ani bir fren yaptım.Geç kalmıştım!!

Tekrar gaza basıp,hızla yol almaya başladım.O kadar hızlı basmıştım ki tekerleklerin sesi sokağın kenarındaki insanların bana bakmasına sebep olmuştu.

Çalan telafonuma bakınca yüreğim ağzıma geldi.Arayan gelin olacak sosyete güzeli Julia'ydı.

''Bayan Quınn! Bakın biliyorum ge...'' geciktiğimi söyleyecek ve deminki kalas adamı bahane ederek,durumu kurtarmaya çalışacaktım.

''Ah, Elizabeth! Biliyorum geç oldu ama ben toplantıya gelemeyeceğim.Onun yerine nişanlımı yolluyorum.Onunla halledersiniz herşeyi.Fakat Eric'in başına bir aksilik gelmiş ve biraz gecikecek haberin olsun istedim.'' Derin bir nefes verdim.Bu sabah ömrümden kesin bir 5 yıl falan gitmişti.Tatlı ses tonuna bürünüp,

'' Merak etmeyin Bayan Quınn, düğününüz emin ellerde.'' dedim ve birkaç gereksiz muhabbetin ardından telefonu kapadım.

Plaza'nın tanıdık olan bekleme salonunda tam 45 dakikadır bekliyordum.Sinirden kıpkırmızı olduğumdan emindim ki yanımdaki bayanın sormasıyla tasdiklendi.

''Bayan iyi misiniz,kızardınız.İsterseniz su verebilirim,yada cam kenarına gidin isterseniz?''

''Gerek yok teşekkürler.'' deyip,siyah kadını başımdan savdıktan sonra düğün için olan projelerime göz atmaya devam ettim.

''Bayan Wanner?'' diyen bir kadın sesiyle başımı kaldırdım.

''Evet?''

''Bay Carter geldi.'' dedi kadın sadece.Bu şu ünlü damattı.Dosyalarımı toparlayıp,kalktım.Kadının ardından bir koridora çıktık ve kadın önde, ben arkada yürümeye başladık.Sonunda kadın çok şık bir kapının önünde durdu.Deriyle kaplı,kocaman ve görkemli bir kapının... Kapıyı kibarca tıklatıp,açtı.Ve beni içeri takdim ettikten sonra,bana dönüp,

''Bay Carter sizi bekliyor.''deyip,gitti.Üzerime çeki düzen verip,derin bir nefes aldım.İşte hayatımın dönüp noktasına gidiyordum.İçeri başım önde yavaşça süzüldüm.

''Geciktiğim için üzgünüm ama başıma gelen aksilikleri bir bilseniz...'' damat ve ben başlarımızı aynı anda kaldırdık.Adam,beni görünce sustu.Yüzündeki şaşkınlık yerini öfkeye bırakıyordu.Tabi benim de ondan farksız olduğum söylenemezdi.

''Sen?!'' dedik aynı anda.Şaşkın şaşkın birbirimize bakarken.

Sanırım gerçekten hayatımın dönüm noktasındaydım...