Taylor Brooks

# Yaşamın Sesi #
Yaşamıyorken,
yaşamak ya da yaşamak için bir neden bulmak. Belki de ölmen için
gereken tüm engelleri kaldırmak. Ayaz her yeri dondurmuştu. Ellerimi
duvara vurduğumda kum taneleri gibi yerlere dökülen buzlar, eriyerek
yerleri ıslatıyordu. Uzun eskimiş büyük taşların yığıntısı tarzı verilen
büyük Hogwarts koridorlarında yürüdükçü daha fazla üşüyordum.
Gidiyordum ama sanki hep aynı yerde dönüyordum. Arada kafamı çevirip
geriye bakıyordum gördüğüm tek şey, karanlık ve duvarlarda yanan
alevlerin küçük ve işe yaramaz ateşlerdi.Yürümeye durmaksızın devam
ediyordum. Bu zamana kadar neden hep iyi olmuştum ki... İyi olduğum için
gelmemiş miydi bunlar başıma?...Belki daha mutlu bir hayatım
olabilirdi. Belki ümitsiz bir sabaha değil umut dolu bir sabaha
uyanırdım her gün. Herkesin beni sevmesi değildi istediğim, tek onun
sevmesi, onunla olmaktı beni mutlu edecek şey...Sessiz koridorlarda
gerçekten yalnız olduğum hissettim. Tavandan oluşan uzun buzlardan akan
su damlaları yere damladığında çıkarttığı ses, kulağımda korkutucu bir
melodi yaratıyordu. Topuklu ayakkabıların canımı yaktığını hissettim ve
yere oturdum. Yerler bacaklarımı üşütmeye başlamıştı, soğuk o kadar
sertdi ki, sanki ruhumu bedenimden çekercesine vücuduma acı veriyordu.
Ayakkabılarımı çıkardım ve kafamı duvara yasladım...
###
Karanlıkta
kaybolmuştum. Gözlerimin açık olmasına rağmen hiçbir şekilde bir yeri
göremiyordum. Karanlıktı tamamen karanlık, sesleri duyabiliyordum,
konuşmalar geliyor ve gülüşen insanları duyuyordum. “Anneee!”
diye bağırdım. Elimi öne uzatmış bir yere çarpmamaya çalışıyordum.
Yaklaştım ve dokundum üstünde girinti-çıkıntı olan bir taş duvar vardı,
ellerimi sürttüğüm an ellerimi acıtmış ve kanatmıştı. Bu sırada biri
beni kucağına aldı “Daisy, bebeğim tek başına çıkmamalısın gezmeye”
dedi. Bu sesi duymayalı yıllar olmuştu, belki de hiç duyduğumu
hatırlayamıyordum. Annemin sesi, korumacı olan bu güzel ses… Kötü olan
onu göremiyordum, gözlerimi sonuna kadar açmıştım ama bir hiç renk
hiçbir ışık yoktu. Akşam olmasının imkânı yoktu, sonsuza kadar süren bir
karanlıktı bu, neden ve nasıl gelmişti bir an da buraya. Sanki ruhumla
birlikte geçmişe bir yolculuk yapmıştı. Annemin o narin ellerinde
taşınıyordum şuan, ama onu göremiyordum. Bir an görmek için gözün
gerekmeyeceğini düşünerek kocaman sarıldım anneme, kokusunu içime
çektim. Huzur dolu saniyelerdi.
###
Gözlerimi
açtığımda annemin kucağından ayrılmış, o soğuk ve acı verici
koridorlara geri dönmüştüm. Ve ellerim soğuktan morarmıştı, bacaklarımda
öyle, keşke bu kadar ince giyinmeseydim diye geçirdim içimden. O kadar
üşümüştüm ve o kadar canım yanıyordu ki, ağrıdan ayağı bile
kalkamıyordum. Konuşmaya çalıştım ama sessimin bu haldeyken çıkacağını
hiç sanmıyordum. “Yardım Edin...” sessizce
kelimeleri tükürürcesine söyledim dudaklarımla. Bir daha
konuşabileceğimi sanmıyordum. Eğer kimse beni bulamazsa, burada donarak
ölebilirdim. Birkaç gün sonra kokmuş ve morarmış bedenimi bulmaları zor
olmazdı. Nefretim büyüyordu, lanet olası hayata karşı nefretim alev
olmuştu yüreğimin içini yakıyordu. İyi olmayacaktım, ne hayata ne de
insanlara karşı… Belki seveceğim ama bunu asla dile getirmeyeceğim.
Yalvarıyordum tanrıma kalbimi de dondursun da sevmeyi bırakayım diye…
Tekrar denedim bağırmayı, eğer denemeseydim dakikalar sonra belki kendi
kendime bile konuşamayacaktım. “Yardım edin! Kimse yok mu?”
sesim koridorda yankılanıyordu. Ama ne bir ışık ne de bir ses vardı. Bu
saçma yerde öylece kalakalmıştım. Kimsesizdim… Hiç kimsesiz… Kalbimdeki
aşk; yuvasından yeni çıkmış kızgın bir yılana dönmüştü, sokacak ve
öldürecek birini bulursam eğer mutlu olacaktım. Yaşamak değildi marifet;
marifet, yaşadığından memnun olarak yaşamak ve öleceğin an, dünya da
kalacak amacının olmadığını ve mutlu olduğunu bilerek ölmekti. Ama ben
mutlu değildim. Ölmem için gereken an bu an değildi. Yaşamak ve öldürmek
istiyordum. Nasıl yapacağımı bilmiyordum ama yapmak istediğim tek şey
her saniye nefes almaya devam etmek ve elimi kalbime götürdüğümde o sesi
duyabilmek, yaşamın sesini…
Saniyeler hızla ilerliyordu. Ayağı
kalkmayı denedim, ayaklarım öylesine uyuşmuştu ki ayağı kalksam bile
yürümem imkânsızdı. Duvara tutunarak kalkmayı denedim ama olmuyordu, ne
yaparsam yapayım olmuyordu. Tekrar yere düştüm, canım yanmamıştı ama.
Bitmeyen ıstırabın gecesindeydim sanki ölümün gecesinde. Kimse mi fark
etmemişti yokluğumu, kimsenin umurunda değil miydim? Sürünmeyi denedim
biraz yol almıştım ama yeni sorun nereden geldiğimi ve nereye gideceğimi
unutmuştum. Dizlerimim acıdığını arada hissetsem bile sadece
sürünüyordum. Başka çarem yoktu, ya burada ölecektim ya da biraz acı
çekecektim. Bir kişiyi görebilmek ve beni kurtarması istemek umut
ettiğim tek şeydi şuan. Isındığımı hissetmiştim. Durdum ve kafamı yere
koydu. “Ahh, Yardım edin bana…” dedim ve
ayağı kalkmaya çalıştım, iki ayağımın üstüne basmışken bir acı
hissettim. Sanırım o soğuk ve sert betona kafamı çarpmıştım. Kendimi
hissetmiyordum. Sanki ruhum bedenimden ayrılmıştı. Ve ben yerde yatan
bedenimi görebiliyordum. Kanlar çıkıyordu kafamın altından, sanırım çok
sert çarpmıştım. Ruhumda acı çekiyordu aynı anda. Ölüyordum sanırım,
bedenimi görebildiğime göre ölüyordum. Bir an her şeyin eski halini
aldığını, ruhumun ısındığını hissetmeye başladım.
###
Gözlerimi
açtığımda beyaz çarşafları ve beyaz tavanı ile sıkıcılığı ön planda
olan bir odada buldum kendimi. Başımda sargılar vardı. Bacaklarımda da
öyle, kafamı sağa doğru çevirdiğimde orada kocaman bir cam vardı ve
benim tarafım aynaydı. Eminim dış taraftan içeriyi görebiliyorlardı.
Gece olanları düşünmeye çalıştım. Ama başım oldukça ağrıyordu. Pek bir
şey hatırlayamıyordum. Bir rüyadan uyanmış gibi kesik kesik
hatırlıyordum her şeyi… Sonsuzluk içinde kaybolmuştum sanki…