Çifte Randevu.

Ayakkabılarımı giymiştim ve dışarıya ilk adımımı atmıştım. Hava çok güzeldi. Derin bir nefes aldım. O anda zamanlaması harika olan bir rüzgâr dağınık saçlarımı uçuşturdu. Oh! Saatime baktım hemen. Saat daha 09:00’du. Bu kadar erken evden çıkmamın amacını biliyordum. Yürüyerek gidecektim. Yürümeye başladığım anda kendimi bahçede çimlerin üzerine oturmuş halde buldum. Tabi ya. Geceleri çalışan şu bahçeyi sulayan fıskiyeler. Usulca doğruldum, arkama doğru baktım. “Lanet olsun!” Bunu hem fıskiyelere hem de ıslanıp çamur olan pantolonumun arka tarafına söylemiştim. Ayrıca popom da acıyordu. Bereket versin ki saat daha erkendi. Eve girdim tekrar. Fazla uzun sürmedi pantolon değiştirmem. Evden çıktım, kapıyı kilitledim. Tekrardan derin bir nefes aldım. Saate baktım. “Lanet olsun!” diye bağırmışım. Haklıydım çünkü saat 10:00’u gösteriyordu. “Hadi ama. 1 saatte nasıl pantolon değiştirilir yarışmasına katılsam kesin birinci olurdum.” Diye mırıldandım. Artık dikkatlice bahçe kapısından geçiyordum. Ve geçtim! Oh çok mutluyum. Fazla zamanımın olmadığını aklıma getirince otobüs durağına doğru koşmaya başladım, başlamadım. Hızlı davranmak istemiyordum çünkü sonuçlarının ne olacağını biliyordum. Acele etmeden yavaş yavaş o koca şirin popomu sallaya sallaya yürüdüm. Tabii ki karşıdan gelen kızlara baktım çünkü onlar bana bakıyordu. Ben her zamanki gibi suçsuzdum. Yada suçsuz numarası yaptığımı düşünüyordum. Otobüs durağına gelmiştim ve hep benim için umutsuz bir vaka olan otobüsleri beklemeye başladım.
Gelmiyordu lanet olası şey. İçimden otobüse, o dört tekerleğine, içinde kaç tane olduğunu hatırlayamadığım yolcu koltuklarına binlerce kez küfür ettim. “Hadi be nerde kaldın! Oha! Saat 10.30!” Biraz daha bekledim, bekledim, bekledim. Artık otobüs şoförüne de küfür ediyordum. Aha! Ve otobüs assolist edasıyla sallana sallana geliyordu. Hemen otobüse atladım, atladım ve şoföre tabii ki güzel bir bakış atmayı ihmal etmedim. Otobüs ilerliyordu. Yeni yolcular biniyordu, iniyordu. Farklı farklı suratlar… Aradan zaman geçti. Otobüste The Beatles'ın P.S. I Love You parçasını mırıldanırken Old Gween Park’ına geldiğimi gördüm. Bir acele otobüsten indim. Oh! Buradaki hava daha güzeldi be! Yavaş yavaş yürürken bir kız çarptı gözüme. Önümden gidiyordu. Sağ tarafta çitlerin arkasındaki araba onundu çünkü indiğini görmüştüm. Arkadan bakınca hoş bir kızdı. Kızılımsı saçı vardı. Gidip konuşsam mı diye düşünürken ilerdeki bankta oturan ve bana ürkmüş ifadesiyle bakan Delmira’yı gördüm. Gülümsedim. Şaşırtıcı olan önümdeki kızılımsı saçı olan hoş kız da banklara, hatta Delmira’nın oturduğu banka doğru gidiyordu. Ve şuan bir kızın arkasındaydım. Evet, kendimi şuan sapık gibi hissediyordum. Adımlarımı yavaşlattım. Sakin sakin –yine o kızın arkasından- banklara doğru gidiyordum. Sonunda Delmira’nın yanındaydık. Yanındaydık diyorum çünkü önümdeki kız hala önümdeydi ve Delmira’nın surat ifadesi ağlayacakmış gibiydi..
Önümdeki kız, “Bu bakışı biliyorum!” dedi ve aniden arkasına döndü. Döndü ve çığlık atması bir oldu. O çığlıkla bende haykırmışım… Kendimi toparladıktan sonra kızın yüzüne baktım. Yalan söylemeyeceğim. Etkilenmiştim. Yeşil gözleri beyaz suratını süslüyordu sanki. Masum bir ifade takınarak “Öhö öhö. Mm. Delmira? Bana arkadaşının da geleceğini söylememiştin.” Dedim bana doğru dönük olan kızın yanından bakarak arkasındaki banklarda oturan Delmira’ya. Ih mıh etti. Anlamıştım. İçimden “Uuu bugün süper bir gün olacak.” Derken sırıttığımı fark etmemişim. Önümde duran kız sert çıkarak “Noldu? Komik bir şey mi var?” dediğinde bildiğin irkildim. Umarsızca “Hiç” dedim. Birden Delmira ayaklanıp yanımıza geldi ve endişeli bir biçimde “Mm. Eva , bu Lucifer. Hogwarts’tan. Lucifer, bu da Eva, benim ruh ikizim.” Elimi öne doğru uzattım. “Tanıştığıma memnun oldum Eva. Normalde sürprizleri sevmem ama bu baya hoşuma gitti.” Dedim. Önce duraksadı. Delmira’ya güzel bir bakış attıktan sonra “Peki, bende tanıştığma memnun oldum Lucifer. Söyle bakalım hangi binadansın?” dedi. Kendimden emin bir biçimde “Slytherin. Bina Başkanıyım.” Diyecektim ki, diyemedim. Delmira atladı…