Lady Pamelia.

Konu: Lady Pamelia. Salı Kas. 16, 2010 6:34 am

Tam Ad: Lady Pamelia Cauas

RP Örneği:
Yine bir kâbusla açtım gözlerimi. Görmek istediğim tek yer her zamanki gibi Hogwarts'dı... Ama hayır, karanlıkta seçemesem de turuncu ve yeşil renle kaplı şirin yatak odasındaydım, bir Muggle evinin ikinci katında. Rahatsız edici ortamı aldılamam uzun sürmüyordu evet, elimi sağa doğru uzatıp gece lambasını yaktım hızla, Merlin aşkına yine kim gelip kapatmıştı lambayı, annem mi? Evet, Muggle üvey babamın yanında mışıl mışıl uyuyor olmalıydı... ‘Muggle üvey babam’… Babamı düşünmeden edemedim yine, öz babam, büyücü olan hani. Adi herif, annemi bırakıp gittiğinde henüz 4 yaşındaydım... Garip, bizi bıraktığı güne kadar ona karşı asla kötü bir düşünceme beslememiştim. Ne mal olduğunu bilmiyordum o zamanlar… Onun gidişiyle büyükannemin yanında yaşadığımız günleri hatırlıyorum sonra... Hayatımın en güzel günleriydi o günler. Kâbusumda yine büyükannemin öldüğü günü görmüştüm, hep aynı kabusu görürüm. Aslında, belki de yaşıtlarım hayal alemine dalıp bulutların üzerinden gözyaşlarını Dünya’ya yağmur olarak düşürüp Ay ile Güneş’e sıkıntılarını anlatırken uykularında, ben o kapkaranlık günden başka bir şey göremiyorum... Sonrasındaki karanlık hayat… O hayattan başka bir hayat yaşayamıyorum. Annemin aptal bir Muggle'la evlenip beni bu cehenneme getirişi... Şimdi uyumam mümkün müydü tekrar? Kaç gecem daha böyle geçecekti, uykusuz; nefret ve gözyaşı dolu… Kaç gece olmuştu peki? Ben sayamadım, bilmiyorum. Tek bildiğim, tek istediğim artık son bulması! Son bulsun!
S O N B U L S U N!
Başucumdaki çekmecede Aksa ağacından yapılma asam duruyordu, düşünmek istemiyordum. Laneti biliyordum çünkü, ve -tek umudum olan- Hogwarts'dan atılmak pahasına o iğrenç Muggle'ı ve saman beyinli annemi öldürebilirdim. Ama Azkabana gitmeyi göze alamazdım işte... Elektrikli saat henüz 3'ü gösteriyordu, az önce yanlış tahminde bulunmuştum sanırım, bu saatte ikisi de uyanık olurlardı. Yorganı kenara savuşturup pencerenin kenarına yaklaştım ve sağ kolumu duvara dayayıp açık perdeden büyük Ay'a baktım. Onu Hogwarts'dan izlemek bir başka olurdu...
Okul sezonunun açılmasına 23 gün kalmıştı, bense burada geçirdiğim tek bir saniyeye bile katlanamıyordum! Bu yüzden bu hale gelmiştim işte, kendimle konuşuyordum hep... Delirmiş gibiyim, onlar delirtti beni! Bir de her sene Florida'daki teyzemin yanına gittiğimi söylemiyor muydu Hogwarts'a gidince... Gerçeği o pisliğin suratına haykırmak, birkaç büyü yapıp aklını yitirmesini sağlamak isterdim. Perdeyi hızla kapattım ve kapıyı da kilitledim. Dolaptan kitaplarımı çıkardım, parşomenler, tüy kalem, mürekkep... Geriye kalan 3 yazılı ödevimden birini tamamlamaya başladım.
Büyü yapmayı seviyorum! Büyü yazmayı, düşünmeyi, resmetmeyi bile seviyorum!

Güzel düşüncelere dalmıştım, huzurluydum. Derken bir bebek çığlığı duydum; sümüklü üvey kardeşim Sammy uyanmış olmalıydı. Annem ona bakmaya gidecekti az sonra, hemen kitapları kaldırdım çünkü üvey babamın odama gelmesi muhtemeldi. Kilidi de açtıktan sonra henüz tam soğumamış yatağıma girdim ve lambayı kapattım. Lanet olsun, ben karanlıktan korkuyorum! Neden anlamıyorlar ha? Neden beni karanlıkta uyumaya zorluyorlar? Bir gün alacağım intikamımı ikisinden de. En derin korkularını gerçek yapacağım. Umarım.

Az sonra kapının açıldığına dair sesler duydum ve kapalı gözlerime aralanan kapıdan girdiğini anladığım hafif, sarı bir ışık düştü. Uyuyor taklidi yapmaya devam ettim, o da kapıyı aralık bırakıp geri gitti, merdivenden inen ayak seslerini işittim ve basamakları saydım, o gidene kadar içimdeki ayaklanan nefret duygusu yerine oturmak bilmeyecekti çünkü...

Gitti, şimdi elimden bir kaza çıkmaması için uyumalıyım.

~

Gözlerimi açtım ama hala karanlıktı ortalık. Bir gürültü işitmiştim, beni uyandıran buydu. Aynı şekilde lambayı yaktım ve yatakta doğrulup oturdum. Kapım geri kapatılmıştı. Benim duymamam gereken bir şeyler dönüyor demekti bu ama istedikleri kadar kapıyı kapatsınlar, odam alt kattaki salonun hemen üzerindeydi ve onların asla bilmedikleri bir şekilde, oradaki tüm sesler, benim odamdan rahatça duyuluyordu. Biraz soluğumu tutarak onları dinledim, yine kavga ediyorlardı. Dinledim, dinledim... Ve bir süre sonra erkek sesinin üvey babama ait olmadığını anladım. Annem kiminle kavga edebilirdi ki, hem de bu saatte? Olay şimdi daha çok ilgimi çekmeye başlamıştı… Az sonra annemin çığlık attığını duydum. ‘’Lady kaç!‘’ Ne? Kaçayım mı? Nereye, nasıl? Annemin çığlıklarını duymaya devam ediyordum, bunlara çeşitli patırtılar da eklenmişti ve bu defa daha yakından, merdivenlerden geliyorlardı. Acele etmeliydim sanırım; ama kapıdan gelecekti, ben ise evin ikinci katındaki odamdan nereye gidebileceğimi bilmiyordum! Hızla düşünüyordum, bir yandan elime dolaptan bir hırka alırken. Sonra gidip asamı aldım ve o anda aklıma hiç denemediğim bir büyü geldi. Tek şansımdı ve beni zorlayacaktı. Çalışmıştım önceden ama tam anlamıyla başardığım söylenemezdi; fakat şu anda başka çarem yoktu. Camı açıp asayı dışarıya, biraz ötedeki karanlığa bürünmüş ormana yönelttim ve mırıldandım. ‘’Carpe Portus.‘’
Bir anlık mide ağrısı, etraf bulandı ve sonra sertçe yere çarptığımı hissettim. Gözlerim kapalıydı hala. Başarmıştım sanırım. Hemen gözlerimi araladım ama hayır, ormanda değildim. Değişik bir odaya gelmiştim ve neresi olduğunu bilmiyordum bile. Az sonra şişman, kırmızı elbiseli, İtalyan hizmetçilerine benzettiğim bir kadın yanıma geldi. ‘’Demek kendine geldin çocuğum. Merak etme güvendesin, seni ilk iş olarak Hogwarts'a yollayacağım, başına gelenleri biliyorum.‘’ Anlamaz bakışlarla karşılık verebildim ve çok geçmeden parçalar beynimde yan yana oturmaya başladı. Benim annem eski bir Ölüm Yiyendi ama Karanlık Lord'un gücünü kaybettiği dönem - benim doğduğum zaman - benim için bırakmıştı Karanlık Lord'un izinden gitmeyi. Bakanlığa işe yarar birçok isim verip kurtulmuşlardı babamla birlikte. Bu olanlar annemi banyoda koluna bakarken gördüğüm günü açıklıyordu, kolunda canlanan karanlık işareti.

Konu: Geri: Lady Pamelia. Salı Kas. 16, 2010 6:41 am

Anlatım:20
Betimleme:18
Konu:18
Görünüm:15
Yazım kuralları:18

Toplam:89 + 1 = 90

» Lady Pamelia