Fantastik Yaratıklar ve Hayalet Alımları

ondra’nın tenha caddelerinden birinde genç ve sarhoş
mugglelar yüksek sesle kahkaha atıyor ve insanları rahatsız ediyorlardı.Onlara
göre bu çok eğlenceliydi elbette.Ama saçmalıktan başka bir şey değildi
bu.Gereksiz.Görünürdetuhaf sayılabilecek hiçbir şey yoktu.Gece karanlığı sisli ve boğucuolsa da caddedeki lambalar sayesinde her yer rahatlıklagörünebiliyordu.Bir kaç muggle camdan sokakta içki içen gençlerekınayıcı bakışlar fırlatıyor ardından sanki bir şeyler olacağını sezmişgibi etrafı tarayıp perdelerini sımsıkı çekiyorlardı.Fazla korumacıydışu mugglelar.Londranın minik bir caddesinde tuhaf sayılabilecek neolabilirdi ki? Gece karanlığı lambalarla uslanmaz bir çatışmayagirmişti.Sanki ışığı boğmaya çalışıyor gibi tuhaf bir his oluşturuyorduinsanın içinde.Karanlığın aydınlığa savaşı gibi.Genç içkici mugglelarcaddedeki köşeyi dönünce ortama huzursuz bir sessizlik çöktü.Kırmızıbir mini Cooper’ın tekerinin yanına tünemiş olan minik siyah bir kedigözleriyle etrafı taradı.Oda bu sessizliği hayra alamet bulmamıştıbelli ki.Siyah kedinin sarı gözleri caddenin karşısındaki parkı hızlatararken uzun kalın bir ağacın gövdesinde durdu.Siyah kedi gözlerinikısarak görüşünü netleştirmeye çalıştı.O sıradan ağacın arkasındanboğuk ama sert bir ses çıktı.’’Defol burdan’’
Kedibunun kendisine söylendiğini anlamış gibi tısladı ve kibirli bir edaylakaranlığın içinde kayboldu.Kedi gözden kaybolurken ağacın arkasındanuzun boylu zayıf bir kız çıktı.Mavi ve yeşil karışımı gözleri Vankedisini andırır bir edayla herhangi bir tehlikeye karşı ürkekçeçevreyi tarıyordu.Kızıl saçları karanlıkta alev almış gibi bir izlenimbırakıyor ve oldukça etkileyici bir görünüm elde ediyordu.Çekici birkızdı.Ama gözlerindeki o ürkek bakışın altındaki şey insanın kanınıdonduruyordu.Bu kızın kaybedecek bir şeyi yoktu.Gerekirse biriniöldürmeye bile hazır görünüyordu.Yavaş ve dikkatli adımlarla ağaçtanuzaklaştı.Spor ayakkabılarıyla attığı adımların sesi geceninkaranlığında boğuluyor ve gerçekten cadde gittikçe ürkütücü bir halalmaya başlıyordu.Caddedeki lambalarda olmasa zifiri karanlık bütünortamı ele
geçireceğe benziyordu.Saat gece yarısına geliyordu.Kız kolundaki siyah deri
saate baktı.Sanki birini bekliyordu.Ama bu saatte genç bir kızın dışarıda
bulunması hiçte mantıklı değildi.Özellikle biriyle buluşacaksa bu çok yanlış
bir zamanlamaydı.Neyse ki kız bunlara pek aldırmıyor gibiydi.Gözlerindeki o
ürkek bakış kaybolmuştu ve bir kaplan edasıyla caddeyi dolaşıyor sanki bir şey arıyordu.Ne arıyorsun küçük kız?
Kızbütün caddeyi dolaşınca gözlerinde hafif bir umutsuzluk kırıntısıylacaddenin kenarında duran kırık dökük bir belediye bankına oturdu.Nedüşünüyordu acaba ? O derin bakışların arkasında ne gizliydi neistiyordu bu kız ?O sırada parkın yanındaki çalılıklardan bir çatırtıduyuldu.Kız sesi duyunca yerinden hopladı ve hemen saldırı pozisyonunageçti.Onu gören biri kahkahalar atabilirdi.Çünkü öyle narin görünüyorduki cebine gizli bir bazuka yerleştirmediği sürece bir kavgada olursayenileceği çok açıktı.Ama kızın gözleri tuhaf bir şekildeparıldıyordu.Sanki bu..sanki kendini kanıtlama isteği gibiydi.Yadamerak.Korkudan çok daha fazlası olduğu kesindi.Bu kız gerçekten cesurolmalıydı.Çalıların arasında orta boylu bir adam çıktı.Kısa kıvırcıksaçları kirlenmişti ve yıkanmamış bir marulu andırıyordu.Elinde asasıvardı.Gözleri kıza bi an şaşkınlıkla baksa da bunun yerini hemen zaferduygusu aldı.İstediği şeyi alma tutkusu gözlerinden okunuyordu.Kızınyerine başkası olsa çoktan kaçmıştı ama kız soğukkanlılığını korudu vecebinden asasını çıkardı.Elleri ustalıkla asayı kavramıştı.Bu işteprofesyonel izlenimi uyandırıyordu.Sanki bunu defalarca yapmışgibi.Çalılıkların önündeki adam ihtiyatla asaya baktı ve burnunukıvırdı.Küçümseme tüm yüz ifadesinden okunuyordu.Ama kız bu ifadekarşısında kendini gülmemek için zor tutuyormuş gibi göründü.Kız sankiadamın ona istediği bir şey vermiş gibi sevinmişti.Gözleri yeni bir zeka parıltısıyla boğucu karanlığı delip geçiyordu.
‘’Tamam Bonny kısa keselim tek istediğim senin acı çektiğini görebilmek’’ dediadama çılgınca bir şekilde gülerek.Çürük dişleri insanda yoğun birtiksinme hissene yol açıyordu.Kızda tiksintisini bastırmak ister gibiboğuk bir sesle konuştu.
‘’Rüyanda’’ dedi kız.
Adamgözlerini kısarak karşısındaki kıza baktı.Gözlerinde yeni bir şeyalevlenmişti sanki.Gözleri kızın yüzü ile vücudunu hızla tarıyor aklınayeni bir fikir gelmiş bilim adamı gibi sevinçli gözüküyordu.Kız bir anirkildi.Adamın ne düşündüğünü anlamıştı.Ama kendini ve korkusunudizginledi.Şu anda tek bir hata hayatına mal olabilirdi.Olayınciddiyetini kavramalıydı.Adam temkinli adımlarla kıza yaklaştı.Kızyerinden hareket etmedi ama asasını tutan eli biraz titriyordu.Kızadamın bunu fark etmemesi için içinden dua etti.Şuan duygularını açığavurmak hiçte sağlıklı bir davranış değildi.Tek bir şeyikullanabilirdi.Hafife almak.Adam kızı yaşıtları gibi sanıyordu ama kızfarklıydı.Ondaki zeka pırıltısı o bilmiş bilmiş bakan gözlerbambaşkaydı.Bedeniyle beyni tamamıyla aynı şeyler içinçalışıyorlardı.Kızın hayatında duygulara yer yoktu.Mantığınıkullanamadığı sürece hayatta kalamazdı zaten.Kız bunları biliyordu.Amapek umursadığı söylenemezdi.Herkes gibi dedikodu yapmanın birkaç elpatlamalı pişti oynamanın ona da zararı olmazdı.Ama yararı da yoktu.Kızkendine yararlı bir şeyler yapmadığı sürece böyle şeylerden nefretediyordu.Ama en büyük nefreti karşısındaki adamaydı.O adam ona her neyaptıysa büyük hata yapmıştı.Bu kızda korkutucu bir şeylervardı.Yüzündeki en ufak değişme bile karşısındakine lanet okurgibiydi.Tuhaftı ama gerçekçiydi.Adam kızın içindeki çekişmeyi farkediyordu ama kıza da hafif bir saygı duymuyor değildi.Tabii buna onasöylemeye niyeti yoktu.Daha fazla beklemeye de niyeti yoktu.Birsersemletme büyüsü her şeyi hallederdi.Adam asasını iyice kaldırdısessizce sözcükleri mırıldandı.Ama kız onun ne yaptığını anlamış veerken davranmıştı.Adama bir Beden-Kilitlenmesi laneti yolladı.Adam kılpayı kurtuldu ama küçük bir kızın böyle lanetler savurabilmesi hoşunagitmemişti.Onu hafife mi alıyordu yoksa?Kız boş gözlerle adama bakıyorbir hamle bekliyordu.En doğru karardı beklemek.Adam sinirine hakimolamıyor küfürler yağdırıyordu.Kızın umursamazlığı onu deliediyordu.Mantıklı düşünemiyordu.Öfkeyle soluyarak kıza baktı ve birköpek havlamasına andıran bir sesle bağırdı
‘’Crucio!’’
Kız kolayca bir hamleyle lanetten sıyrıldı ve asasını adama doğrultarak gür bir sesle ;
‘’Sersemlet!’’
Adamput gibi dondu ve yere yığıldı.Kız yavaş adımlarla adamın yanına geldive burnunu tiksintiyle kırıştırdı.Adam leş gibi kokuyordu.Pislik diyedüşündü kız içinden ve adama bir daha dönüp bakmadan cadde boyuncailerledi.Gitmeden son kez etrafı kolaçan etti ve siyah kediyigördü.Kediye göz alıcı bir çarpık gülümsemeyle bakarak ‘’Eh pek kötü bir gün sayılmaz’’ diye mırıldandı.

Sevgili Günlük...
Kendimi hiç olmadığım kadar kendim hissediyorum...Ne güzel kuşların cilveli ötüşleri ne de insanların duygu yüklü anlamsız çağrıları dikkatimi çekiyor.Hiç bir şey yok beynimde.
Sana yazamayacak kadar boş herşey.Değerli sayfalarını değersiz yazılarımla kirletiyorum.Ama kendimi yazıya dökemeyince elimdekilerin kaçıp gitmesinden korkuyorum.Belkide '11 yaşında bir kız çocuğunun elinde ne olabilir ki?'diyeceksin.
Ancak benim haketmeyerek kazandığım onca şey var ki.Hiç bir çaba harcamadan önümde diz çöken insanlar var.Babam bu insanların altın karşılığında herşeyi yapacağını söylüyor.Altın denen şey neden bu kadar değerli?Bir zil sesiyle önüme diziliyorlar ve her istediğimi yerine getiriyorlar.Yaşamak bu kadar kolay mı?En önemliside bunların hakedip haketmememde yatıyor.Herşeyin en kolay kısmını öğreniyorum ben.Peki ya bu hayatın zor kısmı ne olacak?
Okuduğum masallarda her zaman Prenses,Prens'ine kavuşmak için çaba harcıyor.Bir emek sonucu Prens'ini ödülü olarak görüyor.
Bütün masallarımı bitirmeme,hatta yüzlerce kez(!) okumama rağmen annem büyük kitaplarından bana okutmuyor.Yaşım küçük olduğundan olaylar beni etkileyebilirmiş.Kimi kandırıyor ki!!Beyin yaşım kendi yaşımdan büyükse bunun bir sorun olacağını düşünmüyorum.Babamda bana hak versede annemin buyruğundan çıkamıyor.Katı kuralları olan annem her zaman ki gibi galip.Şimdi bile beni erken yatmam için zorladı.Lider ruhlu idealist annemin her an 'Neden hala fenerinin ışığını söndürmedin Petrisha?'diyerek çıkıp gelmesinden korkuyordum.Sanırım bu kadar zırvalık ikimiz içinde yeter.Yarın akşam görüşürüz...

Rüzgarın uğultusu yaşlı çınar ağacının dallarını sallandırıyordu.Her yoldan at arabası geçişinde gözleri yakan fenerlerin ışığı ağaç dallarının gölgelerini çiziyordu küçük kızın duvarına.Petrisha ne yapacağını bildiği bir edayla günlüğünü parmak uçlarında yürüyerek değerli giysilerinin altına saklıyordu.Bir kulağı hala koridordan gelen sesleri dinliyordu.Hiç bir ses gelmiyordu koridordan.Ne uşakların alelacele koşuşturmaları sonucu oluşan tıkırtılar,nede annesinin uzun topuklulularının yerde oluşturduğu kulak tırmalayıcı ritim.

Daha önce;
Matt ve Lynn aslında üvey kardeşlerdir. Matt bunu babasının bir arkadaşıyla olan konuşmasına kulak misafiri olarak öğrenmiştir. Lynn ve Matt aynı sınıftadırlar aynı zamanda çok iyi arkadaşlardır. Bu arkadaşlıklarının bozulacağını göz önünde bulundurarak Matt, Lynn'e ona ne kadar aşık olduğunu ve de üvey kardeş olduklarını söylemekten korkuyordu. Okulda erkekler için bir numara olan bir kızla kısa süreli bir ilişki yaşamıştı. Sürekli aklında Lynn olduğu için ilişkisini bitirmek zorunda kalıp Lynn'e gerçekleri söylemişti. Bunun üzerine Lynn üç süpürgede bir buluşma isteyerek Matt'i oraya çağırmıştı.

Uyandığında sarhoş gibiydi. Sanki kafasının içinde trenler o berbat kornalarını çala çala, ilerlemesinin raylardan çıkardığı iğrenç sesle geçiyor, bebekler en tiz sesleriyle ciyak ciyak ağlıyorlardı. Kendini şöyle bir silkeledi fakat işe yaramadı. Eliyle sağ gözüne ovuşturup gerindi. En azından vücudu biraz rahatlamıştı. İlk silkelemenin verdiği başarısızlıktan dolayı olucak tekrar kendini silkeledi. Bu sefer ayılmış gibiydi. Hogwarts varmış. Sessizlik gibisi yok. diye geçirdi içinden fakat daha sonra bu esprinin Matt için bile fazla olacağı kafasına dank etmişti ki Sabah sabah böyle şeyler yapma bir daha sakın(!) yapma. diyerek içinden geçirmeye devam etti. Bugün pek bir iştahsızdı. Bu kadar iştahsız olabilmesi için iki sebep vardı; ya uyur gezer olmuştu. Gece uykusunda kalkıp patlayana kadar yemek yemişti. Ya da -ki büyük ihtimalle bundan kaynaklanıyor.- dün tüm gün boyunca yaşadıkları yetmezmiş gibi bir de Bunlar sana yetmez Matt. Neden gidipte Lynn'le konuşmuyorsun. Onu ne kadar sevdiğini ona söylemiyorsun. Ya da üvey kardeşin olduğun gerçeğini onun yüzüne vurmuyorsun. Tanrım bu iç ses bu aralar çok konuşuyordu ve gittikçe sıkıcı olmaya başladı. Daha şimdiden dünün ve bugünün muhakemesini yapmaktan çok vakit kaybetmişti. Bugün Hogwarts'ın başarılı sürtükleriyle toplantısı vardı. Aman onlar da kabak tadı vermeye başlamıştı. Hepsi birbirinin aynısıydı ayrıca bir numaraları, esprileri yoktu. Sıradan, bildiğimiz sürtüklerdi işte. Rahatlamak ve olayın verdiği hasarı bir nebze üzerinden atmak için duşa doğru yöneldi. Banyo savaş alanı gibiydi. Ne olmuştu bu evde anlam veremiyordu bir türlü. Yavaş yavaş paranoyak olmaya doğru ilerliyormuş havası vardı. Suyu açtıktan sonra derecesini ayarlamak için uğraşmadı. O kafayla suyu açtığı için bile şükrediyordu. Neyse ki su soğuktu. Sıcak olsaydı istemeyerekte olsa soğuğa ayarlamaya çalışacaktı. Saçlarının arasından su yavaşça akıp gidiyordu. Yere düşen her bir damla kulağınında yankılanıyordu adeta. Banyo yapmak bile bu kadar zor mu olmalıydı. Aslında zor değildi. Gündelik her zaman yaptığı şeyler Lynn olayı yüzünden devleşiyordu gözünde. Soğuk ona iyi gelse de sesler onu rahatsız ediyordu. Daha fazla dayanamayıp suyu kapattı ve kaygan zeminden dikkatlice yürüyerek dışarıya çıktı. Bunca aksiliğin üstüne bir de kayıp düşmesi tuz biber olurdu. Ayaklarını kurulamayı unuttuğu için dolabına kadar yerde ayak izlerini bırakmıştı. Başka bir odaya yerleşmesi gerekiyordu. Bütün Hogwarts bir araya gelse bu kadar pis ve rezalet bir ortam yaratamazdı. Dolabının kapağını açarken Lütfen gıcırdamasın! Lütfen gıcırdamasın! diye sayıklıyordu içinden. Neyse ki bu konuda şansı yaver gitmişti. Aslında sürtüklerle buluşacağı için hiç giyinmeden de gidebilirdi. Nasıl olsa toplantı için kıyafete gerek yoktu. Kıyafetler içinde fazla boğulmadan yan çizgili mavi-beyaz bir t-shirt alıp geçirdi üzerine. Altına da keten pantolonlarından birini giydi. Ayakkabı olarak Converse'i pek tercih etmiyordu rahat değillerdi. Her ne kadar üç kişiden beşinde Converse olsa da o hala Superstarlar'ından vazgeçemiyordu. Neredeyse tedavülden kaldıracaklardı ayakkabıyı ama rahat ediyordu. Önemli olanda buydu. Herşeyi tamamladıktan sonra kapıya doğru yöneldi ayakkabısını ayağına geçirdi. Evet rahatlıktan bahsettiği tamda buydu. Arkasında bıraktığı yere şöyle bir baktı ve kapıyı çarpıp havayla temas etmeyi başardı.

Hava pek esmiyordu nedense. Onca yaşadığı olumsuzluğa rağmen bardaktan boşanırcasına yağmur, ağaçları köklerinden sökermişcesine fırtına felan bekliyordu. Tahmin ettiği gibi olmamıştı. Şimdi gitmesi gereken yer belliydi. Kafasını dağıtmak belki de biraz neşelenmek için saygıdeğer(!) sürtükler birebir olmalıydı. Aklına daha iyi bir çözüm yolu gelmiyordu. Aslında çok ama çok daha iyi ve rahatlatıcı bir çözüm yolu vardı ama ulaşması çok zordu sanki o mutluluğa çok uzaktı. Yani evet, bir bakıma çok fazla uzaktaydı ama o mutluluğu ona tattırabilecek kişi, hayır o hiçte uzakta değildi. Bunca zaman yanındaydı, yakınındaydı. Onun en iyi arkadaşıydı. Hayır bu az kaldı. Dostuydu, kardeşiydi, kardeşinden öteydi ama bu hiç adil değildi. Bu kadar zor olmamalıydı. Belki de kendisi bu kadar zorlaştırıyordu olanları, bilmiyordu. Aklı çok karışıktı. İlk defa seviyordu hatta sevmiyordu. Resmen aşıktı ama daha sevmek nasıl birşey onu bile tam anlayamamışken daha ağır olan birşeyle karşı karşıyaydı, aşıktı. Bunları düşüne düşüne gözünde büyüdüğü yol bitmişti. Güya toplantının yapılacağı yere geldiğinde iki-üç tane sürtük vardı. Hiç yoktan idare eder. diye düşündü. Matt'in ortama gelmesiyle kadro tamamlanmıştı fakat Matt'in hiç bu tarz şeyleri yapası gelmiyordu. Kendini suçlu hissediyordu. Çünkü sevdiği kız her ne kadar onun olmasa da yine de sevgisine ihanet ediyor gibi hissediyordu kendisini. Aklı başka yerdeydi. Neler yapıyordu acaba, Matt'in onu düşündüğünün onda biri kadar o da Matt'i düşünüyor muydu? Belki şoktaydı sırf şokta olduğu ve olayın daha taze oluşundan dolayı atlatamadığı için düşünüyor olabilirdi. Matt'in hisleriyle değildi ama aynı şekilde hissetmesine de pek bir ihtimal vermiyordu Matt. Büyük ihtimalle Matt'e çok kızgındı. Belki de ondan nefret ediyordu. Bir daha hiç görüşemeyeceklerdi. Hemde bir ömür boyu. Lynn olmadan Matt'in ömrü ne kadar olurdu ki pek etkilemezdi her halde. Ömür boyundan kast en fazla bir-iki ay olabilirdi. Zihni bulanmıştı, çok fazla doluydu ve karışıktı. Ravenclaw için şuan seçmen şapkaya başvursaydı herhalde Hogwarts'tan yaka paça dışarı atılırdı. Hayal meyal cep telefonunun titrediğini hissetti. Sanki cebinden dışarı çıkmak için çaba sarfediyordu. Elini cebine atıp telefonunu çıkardığında ekranda -bir yeni ileti alındı.- yazıyordu. Herhangi bir ileti değildi bu. Lynn'den gelmişti ve aynen şöyle yazıyordu “Matt, şu konu hakkında konuşmamız gerek. Üç Süpürge’ye gel.” demek ki o da Matt'i düşünüyordu ama Matt'in tahmin ettiği gibi hala şoktaydı sadece ve aklında bir sürü soru işaretleri vardı. Onların cevabını istiyordu büyük ihtimalle. Mesajı okur okumaz etrafındaki kızlara hiçbirşey söylemeden koşar adımlarla dışarıya çıktı.

Matt'i muhtemelen kimse daha önce böyle görmemişti. Olabildiğince hızlı koşuyordu etrafındaki cisimleri silüet olarak görebiliyordu sadece. Üç süpürgeye yaklaştığında yavaşlamaya başladı. Nefes nefese kalmıştı. Havada oksijen adına bir şey bırakmıyordu. Ciğerlerini temiz havayla doldurup pisliklerden temizliyordu. Mekanın kapısına doğru yöneldiğinde içeride kimsenin olmadığını farketti sadece Lynn vardı. Onu görünce yine eli ayağı boşalmıştı. Hareket denen şeyden bir haberdi. Kapıya zoraki uzanıp itti ama çok güçsüz hissediyordu. Ağır adımlarla Lynn'e doğru yöneldiğinde Lynn'in gözlerine bakıyordu. Evet sadece gözlerine bakabiliyordu. Gözlerinin içine bakamıyordu. Lynn ağlamış olmalıydı. Bir insan ne kadar ağlarsa gözü bu kadar şişerdi ki? Hiç bir fikri yoktu ama onu ağlattığı, yıprattığı ve bu kadar üzdüğü için kendisinden iğreniyordu Matt. Güya neydi? Onu yıpratmamaya ve üzmemeye çalışıyordu. Evet cidden üzmüyordu hayatından çok mutlu gibi duruyordu Lynn. Kendi çıkarları uğruna Lynn'i bu kadar üzmüş olduğunu bilmek onu kahrediyordu. Daha fazla dayanamayıp Lynn'in yanına oturdu ve çekinerekte olsa sarılmış bulundu. "Kahretsin kendime çok kızıyorum. Benim kadar iğrenç bir insan yeryüzünde var olmuş mudur gerçekten bilmiyorum ama imkansız olduğu kesin. Yani sana bunca zaman söylemedim, söyleyemedim. Ne zaman söylemeye kalksam seninle göz göze gelince boğazım düğümleniyordu, söyleyemiyordum." hala farklı değildi. Hala Lynn'i görünce boğazı düğümleniyordu. Bunları söyleyebilmesi için kendisini zorlaması gerekiyordu. Derin bir nefes aldıktan sonra eklemeye devam ett. "Şuan da benden nefret ediyorsundur kim bilir belki de tiksiniyorsundur ama elimde değil Lynn gerçekten elimde değil. Ben hayatımda hiç sevmedim biliyor musun? Aşk desen ne olduğu hakkında fikrim yoktu. Ama seninle değişti herşey." Nefesi kesilmişti artık neredeyse ecel terleri döküyordu adeta ama devam etmeliydi. "Tüm tabularımı seninle yıktım ben Lynn. Evet üvey kardeşiz ve senin de üvey kardeşinin kim olduğunu bilmediğin zamanlara dayanan büyük bir öfken olabilir. Şuan da o öfkeni kusmanın zamanı Lynn eğer benden bu kadar nefret ediyorsan, iğreniyorsan bir daha yüzümü görmeyeceksin sana söz veriyorum." dedikten sonra gözünden dudaklarına doğru akan yaşı sildi ve "Çünkü.. Çünkü Lynn, seni sevmek için sana ihtiyacım yok."